Ne Okumuştum?

* Tuhaf olan şuydu: Dünyanın karmaşık, engebeli, içinden çıkılmaz bir yer olduğunu fark ettikçe, anlaşılması gereken şeylerin ne kadar az ve basit olduğunu düşünüyor ve onları anladığım zaman her şeyin bir resmi çizgileri gibi gözlerimin önüne serileceğine inanıyordum. [Ayna, Nişan Tahtası] *Her şeyin ters yüzü merakımı uyandırırdı, evlerin arkası, bahçelerin arkası, yolların arkası, kentlerin arkası, televizyonların arkası, bulaşık makinelerinin arkası, denizaltlarının altı, ayın arkası. Ama bir şeyin ters yüzüne ulaştığımda , o ters yüzün ters yüzünü, hatta o ters yüzün ters yüzününün ters yüzünü aradığımı anlıyordum, yok hayır; o ters yüzün ters yüzününün ters yüzününün ters yüzü. [Ayna, Nişan Tahtası] *Aynada kendimi değil, arkamda duran dünyayı dikkatle inceliyordum. [Ayna, Nişan Tahtası] *çünkü ben senin için ve sen benim için her zaman bir telin öbür ucu, hatta bakırdan iki iletkenli kablo, kıtaların yer altından ve okyanusların dibinden geçen değişken frekanslı ince bir akımın

"Doro bir konuşmasının en yoğun anında beklenmedik bir fikri takip ederek yakalayabilmek için biran için dalıp gitme alışkanlığımı bilirdi." "ve herkes kendi sessizliği içinde bir fikrin peşine düşerdi." Pavese'nin ikinci kitabını da bitirdim. Plaj kitabı zor bulunan bir kitap, baskısı tükenmiş. Arkadaşımın hediyesi sayesinde okudum, kendisine de sonsuz teşekkürler. Öncelikle "Yoldaş" kitabından çok daha iyi olduğunu söyleyebilirim. Keşke ilk bunu okusaydım, en azından yazar hakkında az da olsa bir olumsuzluk havasına girmemiş olurdum. Kitap öyle güzel başlıyor ki "Bizim Büyük Çaresizliğim" kitabındaki Çetin ve Enver'in arkadaşlığı gibi güzel, iç içe bir dostluk görüyoruz. Öyle ki ana karakterimiz arkadaşı Doro'nun sevgilisini bazen çok belirgin bir şekilde kıskandığını hissettiriyor. Ve evleniyor arkadaşı Doro, Clelia ile birlikte. Bu haberi aldıklarında takındığı tavır dışa yönelik değil ama iç dünyasında karakterimizi sarsıntıya uğ

“Bildiğim tek bir şey vardı. Artık yalnızdım...” Cesera Pavese serisine "Yoldaş" romanıyla başladım. Öncelikle Tezer Özlü öyle bir ilah gibi bahsediyordu ki Pavese'den, o gazla ve heyecanla başladım, yani beklentim çok büyüktü. Belki de burada hata yaptım. Hiç ama hiç açmadı beni. Ana karakter avare bir müzisyen, gitar çalıyor ama nedense bunu para kazanmak için kullanmamak için de ısrar ediyor. Arkadaşı Amelio'nun motosiklet kazasıyla kalçasını kırmasıyla biraz sarsılıyor. Sakat kaldığı için çoğu zaman empati kurduğunu görüyoruz. Kızlar oluyor hayatında ama hep bir mesafeli duruyor karakterimiz. Üstünkörü iş aramalarıyla ilk bölüm öyle böyle geçiyor. Sonra Roma'ya yolculuk yapıyor karakterimiz: Burada ona eşlik eden iki arkadaşı var, kitabın sonuna kadar da bu üçlü devam ediyor. Kitabın adı olan "Yoldaş" lık kısmı biraz burada görülüyor. Daha fazla kitap okuyor, ortamlarda söz hakkı alıyor vs. ama karakterin hep sığ kalıyor, ne yapmak istediğini açıkças

Öncelikle merhabalar. Bu bloğumu çok duyurmayı düşünmüyorum ama ola ki yolunuz düşerse Sadri Alışık selamımdan bir vereyim dedim. Çok fazla kitap okuyor muyum bilmiyorum ama bir süre sonra eski okuduklarımı, sözgelimi iki sene önce okuduğum bir romanda ne anlatıyordu dediğim zaman, çoğu kez bir şey hatırlamıyorum, belki bu size de oluyordur. Ancak biri romandan bir kesit söylediği zaman canlanıyor kafamda. Bundan dolayı okuduğum kitaplardan kesit olarak değil de anlayabildiğim kadarıyla ne anlattığını yazmaya çalışacağım.  İlk yolculuğum Tezer Özlü olsun. "Çocukluğumun Soğuk Geceleri" bende o kadar iyi bir yer bırakmıştı ki, diğer kitabını okumayı erteledikçe erteledim. Bu muhteşem roman/anlatı "Yaşamın Ucuna Yolculuk." Öyle güzeldi ki...  Bundan sonraki kitabı (Yeryüzüne Dayanabilmek İçin) bu kadar bekleyebilir miyim bilmiyorum ama sindirerek okumayı yeğleyeceğim. Yaşamın Ucuna Yolculuk öncelikle muhteşem bir arayış romanı aslında (çoğusu anlatı diyor buna ama) Bir